Met Innerlijk Kind wordt enerzijds het onvolgroeide, vervormde deel in onszelf bedoeld en anderzijds het spontane, creatieve deel – ons vermogen om te spelen en te genieten. Het vrije speelse kind kan echter pas weer naar buiten komen, wanneer de wonden van het verwonde kind zijn geheeld.

Om als kind te kunnen groeien hebben we voeding nodig, zowel fysiek als psychisch. Goede voeding bestaat uit vitamines en mineralen voor je lichaam en psychisch heb je goede voeding nodig in de vorm van bijvoorbeeld: de bevestiging dat je er mag zijn, dat je goed bent zoals je bent, het aanvaarden en leren uiten van je gevoelens. De bevestiging dat je jezelf mag zijn zonder afgewezen te worden, ondersteuning, waardering, respect, etc..

Als deze behoeften niet of onvoldoende worden vervuld zullen we ons al kind niet optimaal kunnen ontwikkelen. Er zullen stoornissen of achterstanden in de groei ontstaan, die uiteindelijk tot allerlei ziekten en problemen kunnen leiden in je verdere leven. Dit is de oorzaak dat we ons in bepaalde opzichten als kind gedragen dat we vroeger waren: hulpeloos, machteloos, angstig en onzeker. Als we ons net zo gedragen als het kind in ons, is er niemand die verantwoordelijkheid neemt voor ons leven. Er is ook niemand die zorgt voor dat kind in ons, die het antwoord kan geven of het kan beschermen. Daar is je volwassen ik voor nodig.

Het is niet zo dat we volwassenen zijn, maar kinderen die spelen volwassen te zijn.

We zijn zelf zo overtuigd geraakt van onze volwassenheid dat we niet meer begrijpen waarom we soms zo reageren als  we reageren. We worden “getriggert” door iemand, een gebeurtenis, of een angstige gedachte en in een fractie van een seconde verandert onze hoedanigheid, in iemand die ons zelf achteraf verbaast. Waarom zijn we ineens zo boos? Waarom gedragen we ons zo kinderachtig? Waarom nemen we weer die hulpeloze rol op ons?

Het zijn allemaal gebeurtenissen die ons laten zien dat we diep van binnen helemaal niet volwassen zijn, maar nog net zo onzeker, hulp behoevend, vragend om liefde en aandacht, als vroeger toen we nog klein waren. De gebeurtenis laat enkel zien dat onze volwassenheid slechts een illusie is. We wilden graag volwassen zijn, we wilden niet hulpeloos en afhankelijk zijn, daarom zijn we ons een imago gaan aanmeten van volwassenheid. Maar een kleutertje wat een maatpak aantrekt is daarmee nog geen volwassene.

Het verwonde kind verstoort de intimiteit in relaties omdat het niet het gevoel heeft een authentiek zelf te bezitten. Dit is ontstaan toen het kind de grootste afwijzing is opgelopen. Een afwijzing van het authentiek zelf. Wanneer een ouder zijn kind niet kan bevestigen in zijn behoeften, gevoelens en verlangens wijst hij het authentieke zelf in het kind af. Dan moet er een namaak-zelf worden opgebouwd.
Om te kunnen geloven dat er iemand van hem houdt gedraagt het “verwonde” kind zich zoals dat hij denkt wat er van hem verlangd wordt. Langzaam wordt zijn onechte zelf zijn identiteit.

Zonder een eigen identiteit is er geen intimiteit. Als jij niet eens met jezelf in verbinding staat hoe
kun je dan verbonden zijn met iemand anders. Hoe kan iemand je kennen als jij jezelf niet eens kent.
Eén manier van ontwikkelen van een identiteit is je grenzen aangeven. Wanneer een kind verwond wordt worden zijn grenzen geschonden.

ZONDER GOEDE DUIDELIJKE GRENZEN WETEN WE NIET WAAR WE ZELF EINDIGEN EN WAAR DE ANDER BEGINT!

We kunnen dan slecht nee zeggen, weten niet goed wat we willen, welke zaken belangrijk zijn om intimiteit op te bouwen. De waarheid spreken, even wachten met de bevrediging van onze verlangens , eerlijk zijn tegenover onszelf en de eigen verantwoordelijkheid leren nemen.

Als een kind zijn behoefte in een bepaalde fase niet vervuld kan krijgen zal hij in die ontwikkelingsfase blijven steken. De meesten van ons die een verwond kind in zich dragen fluctueren tussen ongedisciplineerd en over gedisciplineerd gedrag.

Het ongedisciplineerde kind: treuzelt, stelt uit, wil onmiddellijke bevrediging van zijn verlangens, is opstandig, eigenzinnig en koppig, handelt impulsief zonder na te denken.

Het over gedisciplineerde kind: star, dwangmatig, overmatig beheerst en gehoorzaam, er steeds op uit anderen aangenaam te zijn, schaamte en schuldgevoelens.

Het verdwaalde kind in jezelf, dat gefragmenteerd ligt over het verleden, kun je weer oproepen. Je bent zelf zijn ouder, zijn begeleider, jij bent de enige die dat kind kan koesteren en verwarmen en tot leven kan wekken. Het enige wat het nodig heeft om daar te geraken, is een volwassene die het bij de hand neemt, koestert en vertrouwen inspreekt.  

Omdat de volwassene in ons het evenwicht moet bewaren, het kind in je kan dat niet, zullen we onszelf als het ware in tweeën gaan verdelen: twee energieën binnenin onszelf, die met elkaar kunnen communiceren. Op die manier kan ons volwassen Ik met ons Innerlijk kind praten, het geruststellen, troosten en genezen.