• De Relatie als spiegel

  • De liefde is prachtig en wreed tegelijk. In elke relatie is er een groot verlangen om bij elkaar thuis te komen; ‘Liefste, breng me thuis, bij mezelf’. Tegelijkertijd is er ook het verraad, het niet kunnen voldoen aan wederzijdse, vaak onuitgesproken, verwachtingen. Dan blijkt dat het ideaalbeeld van de prins op het witte paard of de mooie, vurige prinses die alleen maar lief is, slechts ten dele op gaat. Pijnlijke en persoonlijke thema’s steken telkens opnieuw de kop op. Sterker nog, onbewust zoeken we de geliefden uit die deze thema’s feilloos weten te spiegelen. De liefde legt alles open; geen enkele relatie ontkomt hieraan. 

    De zielsverbondenheid tussen twee partners snijdt zo diep dat we het vaak nauwelijks kunnen bevatten. Ineens kan er een vonk van dit besef oplichten, bijvoorbeeld in het samen doorstaan van een relatiecrisis. Dan realiseren we ons wat het werkelijk betekent om de reis naar heelwording samen met een ander te gaan. We leren opnieuw, en met zachtere ogen te kijken naar onze partner en naar onze eigen levensreis. De liefde biedt ons zowel een uitnodiging tot heelwording als een pijnlijke confrontatie met wat nog niet heel is in ons.

    Waar moet ik de ogen halen om jou te kunnen zien, liefste, waar?
    – Natasja Lako

    Stromingen

    Systemisch werken maakt ons attent op de onzichtbare draden van het grote familiegeheel, waarmee partners, ieder voor zich en in hun gezamenlijk proces, verbonden zijn. Via een opstelling krijgen we contact met de beweging van de ziel van het systeem en met de werking van het groepsgeweten. Hoewel een vraag van partners over hun relatie dikwijls lijkt voort te komen uit individuele processen of een storing in de communicatie, heeft deze vaak te maken met de plek binnen het grote geheel van ieders familiesysteem en met een onbewuste loyaliteit aan oude wetten. Een plek als kind, zoon of dochter in relatie tot de ouders, als deelnemer van de familie van herkomst raakt de inbedding in het man- of vrouw zijn in de partnerrelatie.

    Systemisch werken geeft diepgaand inzicht in hoe we ons verhouden in de polariteit individu – groep. Met name Bert Hellinger heeft – in navolging van Ivan Boszormenyi-Nagy – de vinger gelegd op de grote betekenis van loyaliteit aan het systeem van herkomst en de werking van het geweten op onze persoonlijke levensinvulling en op de partnerrelatie.

    Carl Gustav Jung ontdekte in zijn werk met dromen, associaties en imaginaties van cliënten dat ieder mens, jong of oud, man of vrouw, te maken heeft met een eeuwige dynamiek tussen de polen mannelijk en vrouwelijk ofwel tussen de archetypen animus en anima, oerbeelden uit het collectieve onbewuste van de mensheid. Elke relatie wordt niet alleen beïnvloed door de wisselwerking tussen de partners maar ook door de werking van deze krachten, onbewust en vaak in negatieve zin. De partner moet dan voldoen aan een ideaalbeeld, waaraan hij of zij onmogelijk kan voldoen. De levenstaak voor de man is om zijn anima, zijn vrouwelijke deel, te integreren; voor de vrouw om toegang te vinden tot haar animus, de mannelijke component in haarzelf.

    De integratie van mannelijke en vrouwelijke aspecten in onszelf geeft innerlijke heelheid. Het maakt ons minder gevoelig voor projectie op de ander van delen, die eigenlijk bij onszelf horen en waar we zelf verantwoordelijkheid voor moeten dragen. Partners, die een balans vinden tussen het mannelijke en het vrouwelijke in zichzelf, leggen bouwstenen neer voor een alchemistisch huwelijk. Dit biedt een krachtige innerlijke basis om heelheid ook in de uiterlijke vorm gestalte te geven.

    Inzicht in de maskers of karakterstructuren verwijst naar het thema ‘collusie’ binnen relaties. Hoe zijn partners met elkaar verstrengeld vanuit hun maskerthematiek en op welke manier kunnen ze hier zo mee omgaan dat de verborgen kwaliteit van hun maskers weer naar voren kan komen? Deze stroming houdt zich vooral bezig met de polariteiten in ons innerlijk, die zich afdrukken in ons lichaam, onze ziel en in onze contacten. Deze polariteiten zijn verbonden met levensthema’s, waar ieder mens voor staat: hemel en aarde, vervulling en tekort, samen en apart, macht en onmacht, lijden en geluk, vorm en overgave. Op aarde komen vraagt ‘vorming’. In de eenmaal gekozen vorm komen we echter vaak vast te zitten. Vervolgens kiezen we een partner die ons bevestigt in ons vertrouwde standpunt en wereldmodel. Dit onbewuste, verborgen samenspel van maskers wordt collusie genoemd. Jürgen Willi heeft hier veel over geschreven. Hoe meer partners zich bewust zijn van hun persoonlijke basisthematiek, hoe minder snel ze hun eigen taak aan de ander zullen uitbesteden. Er ontstaat openheid om werkelijk te zijn wie je bent, ook – misschien wel juist – in relatie tot de ander.

    Bron: Phoenix-opleidingen